Yazısı ve şiiri için çok kıymetli yazar ve şair Durmuş Türker hocamıza teşekkür ediyoruz.
*************************************************************************
Her birey kendi adı yerine kullanır “ben” sözcüğünü. “Ben”i kendisine en yakın olanıdır. Hep yüz yüze olduğunun adı ise “sen”dir. Sen ile ben zaman zaman öyle bir hal alırlar ki, “ben” olan kimdir, “sen” olan kimdir ayırımına varılamaz çoğu zaman. Bunan adı bir canda, bir tende olmaktır ki bu hal “sevi” halidir.
Şiirimde ise bir ırama var sanki ben ile sen arasında ve bu ıramanın yarattığı özlem var. O nedenle kendi kendimle konuşmuş gibiyim “ben ben” diyerekten. Bu yüzden şiirimin adını “BENLİ ŞİİR” koydum, bir ereğim var ise, o da sesimi “sen’ime duyurmaktır benim..
Bir kez olsun “sevdim” de de
Kurban olam diline ben
Gönlümü bağlar olayım
Saçlarının teline ben
Yar eline varasınız
Varıp yari göresiniz
Halden haber veresiniz
Dedim seher yeline ben
Delibozuk yel olmasın
Hazanda bir gül olmasın
Yana yana kül olmasın
Acınırım haline ben
Yeri nerdedir bileyim
Varıp yanına geleyim
Gümüşten kemer olayım
Dolanayım beline ben
Yanılır da şaşar isem
Yardan ayrı yaşar isem
Boğulurum düşer isem
Gözyaşımın seline ben
Gönlüm razı edemedim
Sevimden caydım demedim
Türker de der gidemedim
Sevdiğimin eline ben
Abuk subuk bir şey olmuş besbelli ki bu şiir. “Ben” diyenin de, “sen” olanın da biribirine ne yakınlığı belli, ne de ıraklığı. Şiirin içinde sevgi var mı, var. Özlem var mı, var. Umarsızlık var mı, o da var. Yazanın ereği bir yapı kurmak ise “olmuş” denebilir belki ama içi dolmamış…var olan yalnızca dört duvar…
